Αυτό που κυρίως ενοχλεί συνήθως κάποιον όταν αναγνωρίζει τα συμπτώματα μιας νόσου, εμφανή ή όχι, είναι το άγχος.
Οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο να τους ρίξει.
Βάζουν τα δυνατά τους από μέσα τους, να μη δείχνουν στον κόσμο τι περνούν.
Το άγχος συχνά εκδηλώνεται με περίεργους τρόπους.
Κάποιοι ασθενείς έχουν ένα ορατό τρέμουλο και άλλοι όχι.
Κάποιοι εμφανίζουν ταχυπαλμίες ή αρρυθμίες και άλλοι όχι.
Κάποιοι βιώνουν ακούσιες κινήσεις ή απότομα ξεσπάσματα και άλλοι όχι.
Έτσι στην κατ΄ ιδία επίσκεψη στον γιατρό, είναι ο γιατρός που οφείλει να αναλύσει όλα αυτά.
Αυτό είναι η ουσία της ιατρικής. Αυτό από μόνο του σχετίζεται άμεσα με τη φύση του επαγγέλματός του.
Αυτό ακριβώς έχουν εκπαιδευτεί τόσο προσεκτικά να κάνουν οι γιατροί, να ακούνε τον ασθενή, να παίρνουν τον χρόνο τους, να μην βιάζονται ούτε να αφήνουν τον χρόνο να τους πιέζει, ξεφεύγοντας ουσιαστικά από τον κανόνα των δεκαπέντε λεπτών τα οποία μπορεί να έχουν νόημα στον κόσμο των επιχειρήσεων, αλλά δεν είναι ποτέ προς όφελος του ασθενή.
Η θέληση να μοιραστείς τις σκέψεις του μυαλού σου με κάποιον άγνωστο ή ακόμα και με έναν φίλο, δεν είναι εύκολη στην κοινωνία μας. Πρέπει να μιλάμε ανοιχτά και με ειλικρίνεια.
Οι συνέπειες της πανδημίας του κορωνοϊού ήρθαν για να μείνουν. Είναι παντοτινές.
Το 2020 θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μας σαν μια χρονιά απώλειας και εξάρτησης της ζωής μας, από αυτόν τον εξαιρετικά μεταβαλλόμενο και ανελέητο ιό.
Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ακράδαντα ότι δεν θα έρθει μια καθολική λύτρωση, μιας και ο ιός άλλαξε και θα συνεχίζει να αλλάζει τη ζωή όπως τη ξέρουμε.
Με αυτόν ήρθαν αλλαγές στην οικογένεια μας, που δεν μπορούμε να πάρουμε πίσω.
Με αυτόν ήρθαν αλλαγές στην οικονομία μας, που θα ισχύουν για πάντα.
Με αυτόν έρχονται αλλαγές στη δομή της κοινωνίας μας, μιας κοινωνίας που από μόνος του ο ιός ξαναδιαμόρφωσε.
Εξ’ αιτίας του, βρισκόμαστε στο κατώφλι της επόμενης πανδημίας, αυτή της ψυχικής υγείας, που επηρεάζει το μυαλό και την καρδιά μας.
Ο τρόπος που ζούμε, αναπνέουμε, δουλεύουμε, μαθαίνουμε και κοινωνικοποιούμαστε δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδιος.
Οι επιδράσεις του ιού θα είναι παντοτινές και εκείνος, όπως και αυτά που εξαιτίας του χάσαμε, θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη μας.
