Πριν από σχεδόν ένα χρόνο αρχίσαμε να ακούμε για τον ιό SARS-Cov-2, έναν ιό που μας φαινόταν πολύ μακριά.
Αλλά σε λίγους μήνες, ολόκληρος ο κόσμος ήταν αντιμέτωπος με αυτόν.
Μεταξύ διαδοχικών επιδημικών κυμάτων και μακροχρόνιων επακόλουθων, ο κορωνοϊός γίνεται χρόνια ασθένεια;
SARS-Cov-2: ένας εποχιακός ιός στο μέλλον;
Ενώ βρισκόμαστε στην καρδιά του δεύτερου κύματος του ιού, μεταξύ ανησυχητικών αριθμών κρουσμάτων, περιοριστικών μέτρων και αδυναμίας, τίθεται ένα ερώτημα…
Πόσο θα διαρκέσουν όλα αυτά;
Προς το παρόν, οι επιστήμονες μπορούν να κάνουν εικασίες.
Χρησιμοποιώντας μια αναλογία με άλλους κορωνοϊούς, θα μπορούσε ο ιός SARS-Cov-2 να γίνει εποχιακός.
Αλλά πριν από αυτό, είναι ακόμη απαραίτητο να περάσει η επιδημική φάση.
Στην πραγματικότητα, τα επιδημικά κύματα αναμένεται να ακολουθούν το ένα μετά το άλλο, έως ότου επιτευχθεί ένα συγκεκριμένο επίπεδο ανοσοποίησης στον πληθυσμό.
Αυτή είναι η υπόθεση της συλλογικής ασυλίας.
Είναι όμως δυνατόν να επιτευχθεί αυτή η συλλογική ασυλία;
Γνωρίζουμε ήδη ότι χάρη στα αντισώματα που έχουν αναπτυχθεί από άτομα που έχουν έρθει σε επαφή με την Covid, προστατεύονται.
Ωστόσο, δεν είναι ακόμη σαφές πόσο διαρκούν αυτά τα αντισώματα στο σώμα.
Η υπόθεση μερικών μηνών έχει προβληθεί από ορισμένους ειδικούς.
Ωστόσο, η προστασία μέσω φυσικών λοιμώξεων δεν φαίνεται να είναι μια λύση μεγάλης κλίμακας, όπως εξηγεί ο ΠΟΥ στον ιστότοπό του: «Η προσπάθεια επίτευξης συλλογικής ανοσίας αφήνοντας έναν επικίνδυνο ιό να εξαπλωθεί ελεύθερα, θα ήταν επιστημονικά προβληματική και ανήθικη.
Επιτρέποντας στον ιό να κυκλοφορεί μεταξύ των πληθυσμών, ανεξάρτητα από την ηλικία ή την κατάσταση της υγείας τους, είναι σαν να αφήνουμε περιθώρια για περιττές λοιμώξεις, ταλαιπωρία και θανάτους.
Η ελπίδα λοιπόν έγκειται μάλλον στον μαζικό εμβολιασμό, πάνω στον οποίο οι επιστήμονες εργάζονται ενεργά.
Η Covid-19, που βρίσκεται ακόμη σε μια αναδυόμενη φάση, αναπτύσσεται στον κόσμο χωρίς καμία ασυλία.
Επομένως, ο ρυθμός μετάδοσης είναι πολύ υψηλός.
Αλλά μόλις επιτευχθεί η «ανοσία της αγέλης», οι παράγοντες εποχικότητας ενδέχεται να σταματήσουν την εξάπλωσή της, για παράδειγμα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Η ανθρώπινη συμπεριφορά έχει επίσης μεγάλη σημασία.
Έτσι, για παράδειγμα, το γεγονός του συγχρωτισμού σε εσωτερικούς χώρους αυξάνει, όπως γνωρίζουμε, τη μετάδοση αναπνευστικών ιών, σε αντίθεση με τις μέτρα προστασίας, που είναι τώρα πολύ γνωστές στο ευρύ κοινό, οι οποίες την περιορίζουν.
Πέρα από τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και εντατικής θεραπείας που προκαλεί ο ιός, προέκυψε μια νέα απειλή: η εμφάνιση διαταραχών αρκετές εβδομάδες μετά την ανάρρωση από τη μόλυνση Covid-19.
Χωρίς ακόμα να είναι πλήρως κατανοητό, είναι ωστόσο ένα πραγματικό ζήτημα δημόσιας υγείας λόγω της πανδημικής φύσης του ιού.
Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μη ειδικά συμπτώματα όπως κόπωση με την παραμικρή σωματική ή πνευματική προσπάθεια, απώλεια μνήμης, αρθραλγία… που οδηγούν σε μια δύσκολη ανάρρωση των ασθενών, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.
Ορισμένοι ασθενείς συνεπώς συχνά αντιμετωπίζουν μετά τη μόλυνση πνευμονική ίνωση (ιδίως λόγω αυξημένης ευαισθησίας σε αναπνευστικές λοιμώξεις) ή καρδιακές προσβολές που απαιτούν θεραπεία μετά την οξεία φάση.
Ο ιός μπορεί επίσης να προκαλέσει νέκρωση των επιθηλιακών κυττάρων των σαλπίγγων στα νεφρά και κατά συνέπεια νεφρική ανεπάρκεια.
Από την άλλη πλευρά, ενώ η ανοσμία που περιγράφεται συχνά στην αρχική φάση επιλύεται συχνότερα, μερικές φορές μπορεί να παραμείνει.
Τέλος, σε ασθενείς που έχουν ακινητοποιηθεί για αρκετές εβδομάδες σε εντατική θεραπεία, απαιτείται παρατεταμένη αποκατάσταση για να ανακτήσουν τη μυϊκή τους ικανότητα.
Ευτυχώς, η πλειονότητα των ασθενών αναφέρει μια ήπια μορφή της νόσου, αλλά η μακροχρόνια αντιμετώπιση ορισμένων από αυτών των συμπτωμάτων είναι επιτακτική, συμπεριλαμβανομένου του ψυχολογικού επιπέδου.
Οι πολυάριθμες μελέτες που βρίσκονται σε εξέλιξη σχετικά με το θέμα, θα καταστήσουν δυνατή τη βελτίωσή του, αλλά και την εξεύρεση λύσεων για να ζήσουμε με αυτόν τον ιό, ο οποίος θα επηρεάζει έντονα τον τρόπο ζωής μας, για αρκετό καιρό ακόμα…
