Ξεκινώντας την επαγγελματική μας σταδιοδρομία, μαθαίνουμε ότι η πρώτη εντύπωση μετράει!
Είτε δίνοντας συνέντευξη για το μεταπτυχιακό πρόγραμμα στην Ιατρική Σχολή, είτε σε ένα ιατρικό πρόγραμμα συνεργασίας, ο στόχος είναι να κάνουμε μια θετική πρώτη εντύπωση με την ελπίδα να κάνουμε την αρχή σε κάθε σταθμό της καριέρας μας.
Οι διαδικασίες αυτές στην ακαδημαϊκή ζωή και στη σταδιοδρομία μας είναι εξαντλητικές.
Όσο το ιατρικό επάγγελμα γίνεται πιο ανταγωνιστικό, τόσο η σημαντικότητα των πρώτων εντυπώσεων έχει αυξηθεί.
Μόλις όμως καταφέρουμε τον στόχο μας, γίνουμε αποδεκτοί και εκπαιδευτούμε στην ιατρική σχολή και στην ειδικότητα της επιλογής μας, δεν πρέπει να ξεχάσουμε την επιδίωξη να κάνουμε μια θετική πρώτη εντύπωση με διάρκεια.
Για την ακρίβεια, θα συμφωνούσαμε ότι η πιο σημαντική πρώτη εντύπωση που πρέπει να κάνουμε είναι αυτή με τους ασθενείς μας.
Οι ασθενείς μας, αξίζουν το καλύτερο από εμάς!
Χρειάζεται να είμαστε ειλικρινείς, δείχνοντάς τους την πρόθεσή μας να τους παρέχουμε τις καλύτερες υπηρεσίες.
Πώς μπορούμε να το καταφέρουμε αυτό;
Κάθε ασθενής και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.
Δεν υπάρχει κανένα κοινό σενάριο το οποίο μπορούμε να ακολουθήσουμε όταν συναναστρεφόμαστε με τους ασθενείς.
Η επικοινωνία μαζί τους, απαιτεί σημαντική ευελιξία από πλευράς μας, όχι μόνο όσον αφορά την ιατρική πρακτική, αλλά και στο πώς δημιουργούμε και διατηρούμε επιτυχημένες σχέσεις με αυτούς.
Είναι ζωτικής σημασίας να διατηρούμε κάθε επαφή με τον ασθενή όσο πιο ειλικρινή και αυθεντική γίνεται.
Οι ασθενείς είναι πολύ καλοί στο να αναγνωρίζουν πότε ο γιατρός τους δεν είναι ειλικρινής μαζί τους.
Αυτή η αναγνώριση μπορεί να γίνεται είτε σε συνειδητό είτε σε ασυνείδητο επίπεδο.
Οι ασθενείς, αναγνωρίζουν αν επενδύουμε στη σχέση μας με αυτούς, ή αν απλά τους ελέγχουμε και σημειώνουμε το όνομά τους και τα φάρμακά τους.
Πολλές φορές, ίσως χρειάζεται να ελέγξουμε εμάς τους ίδιους.
Μήπως υπάρχουν προκαταλήψεις στο μυαλό μας που εμποδίζουν την ανάπτυξη των σχέσεων μας με τους ασθενείς μας;
Υπάρχει κάποια αντιπαράθεση στην προσωπική ή την επαγγελματική μας ζωή η οποία επηρεάζει τη συμπεριφορά που έχουμε προς τους ασθενείς μας;
Πρέπει να κάνουμε μια προσπάθεια να αναγνωρίσουμε αν υπάρχουν φραγμοί που ενδεχομένως να μας εμποδίζουν στο να παρέχουμε την καλύτερα φροντίδα που μπορούμε να δώσουμε.
Ναι, είμαστε εκπαιδευμένοι στο πώς να δίνουμε οδηγίες θεραπείας για ποικίλες διαγνώσεις της ειδικότητάς μας.
Παρόλα αυτά, εκτελώντας μια εξαιρετική ιατρική πράξη, δεν θα αποφέρει απαραίτητα και μια επιτυχή σχέση με έναν ασθενή.
Οι ασθενείς δεν θα σας κρίνουν αποκλειστικά από την επιτυχία σας ως γιατροί, αλλά και από το πώς τους αντιμετωπίζετε ως ανθρώπους.
Στις μέρες μας, όπου η απαίτηση να βλέπουμε πολλούς ασθενείς σε μια ημέρα είναι υψηλότερη από ποτέ, το να κατέχουμε την τεχνική να διαχειριστούμε μια δύσκολη κατάσταση με έναν ασθενή μπορεί να γίνει πολύ απαιτητική.
Αν ο χρόνος που διαθέτουμε είναι πολύ σύντομος, τότε η ποιότητα του χρόνου αυτού είναι πολύ σημαντική.
Πώς όμως δημιουργούμε ποιότητα στη σχέση με τον ασθενή;
Η απάντηση είναι μια: Έλεγχος!
Οι ασθενείς χρειάζονται να νιώθουν τον έλεγχο από τον γιατρό τους.
Χρειάζονται μια ευκαιρία να ανταποκριθούν στις συμβουλές και να κάνουν ερωτήσεις σχετικά με τη φροντίδα τους.
Σε κανένα δεν αρέσει η φλυαρία και όλοι επιζητούν μια συζήτηση που θα αποφέρει συμπεράσματα και αποτελέσματα.
Το επόμενο σημαντικό στοιχείο είναι η αναγνώριση της ταυτότητάς τους.
Οι ασθενείς θέλουν οι γιατροί τους να τους γνωρίζουν με το όνομά τους.
Μέσα από το ιατρικό ιστορικό τους, τους δίνεται η ευκαιρία να αναφέρουν ιστορίες από τη ζωή τους.
Γνωρίζοντας την ταυτότητά τους, παρέχετε στον ασθενή μια αίσθηση αξιοπιστίας.
Η μη έκφραση ενσυναίσθησης, επίσης, κάποιες φορές είναι γεγονός, διότι ο γιατρός δεν μπορεί πραγματικά να καταλάβει τι ακριβώς περνάει ένας ασθενής.
Όταν ο γιατρός χρησιμοποιεί τη φράση «καταλαβαίνω», σε απάντηση όσων περιγράφει ο ασθενής, ίσως απομονώνει τον ασθενή ακόμη περισσότερο.
Είναι πραγματικά δύσκολο να καταλάβει ένας γιατρός με ακρίβεια τι περνούν οι ασθενείς, εάν δεν το έχει περάσει και ο ίδιος.
Συνεπώς εδώ, παραμερίζοντας την έκφραση ενσυναίσθησης, είναι καλύτερα να την αντικαταστήσουμε με την εξασφάλιση και τη δέσμευση ότι θα γίνει από τη μεριά μας ό,τι είναι ιατρικά δυνατό για να θεραπευτούν και να γίνουν καλά.
Τέλος, αλλά εξίσου σημαντικό, είναι ο αποχαιρετισμός.
Στο τέλος της ιατρικής πράξης, κάθε ασθενής θα πρέπει να ενημερώνεται για την κατάστασή του και να λαμβάνει ευχές καλής ανάρρωσης, τόσο ο ίδιος όσο και οι συγγενείς του.
Είναι μια ευκαιρία για μια τελευταία θετική εντύπωση!
