«Το λειτούργημα της ιατρικής είναι τέχνη, όχι εμπόριο. Είναι κάλεσμα, όχι επιχείρηση: Ένα κάλεσμα στο οποίο η καρδιά σας θα εξεταστεί εξίσου με το κεφάλι σας».
Sir Γουίλιαμ Όσλερ
Μία από τις πιο ιερές και οικείες σχέσεις είναι αυτή που υπάρχει μεταξύ ασθενούς και ιατρού.
Ένας ασθενής μοιράζεται με τον γιατρό του συναισθήματα και φόβους, καθώς διασχίζει το μονοπάτι της ασθένειάς του ή της χρόνιας πάθησής του.
Καθώς εμφανίζονται επιπλοκές στην υγεία, ένας ασθενής αναζητά από τον γιατρό του εμψύχωση και καθοδήγηση.
Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τον ηλικιωμένο ασθενή, καθώς, με την προχωρημένη ηλικία, έρχεται και η πιθανή αύξηση των προβλημάτων που σχετίζονται με την υγεία.
Για να υπάρξει ανοιχτή επικοινωνία μεταξύ ιατρού και ασθενή, απαιτείται ένα επίπεδο εμπιστοσύνης που θα πρέπει να υπάρχει.
Αυτό μπορεί να επιτευχθεί, μόνο όταν ο ασθενής έχει εμπιστοσύνη στις ιατρικές γνώσεις του γιατρού του και πιστεύει ότι αυτός, θέτει ως κορυφαία προτεραιότητα, την ευημερία του.
Ένας ασθενής πρέπει να αισθάνεται ότι ακούγεται η φωνή του, ότι ακούγεται η ιστορία του, ότι δηλαδή τον ακούει ο γιατρός του.
Δεν πρέπει να αισθάνεται ότι «αποστομώνεται» με αυταρχικό τρόπο, αλλά ότι ο γιατρός κάνει μια προσπάθεια να του εξηγήσει πλήρως και ολοκληρωτικά, όλα όσα έχουν σχέση με την κατάστασή του με έναν τρόπο κατανοητό.
Ο ασθενής περιμένει από τον γιατρό του να του μιλήσει με ειλικρίνεια από τη μία για την κατάσταση της υγείας του, αλλά από την άλλη με ένα τρόπο που δε θα του προκαλέσει άγχος και φόβο.
Η ευκαιρία, ο ασθενής να μπορεί να θέσει στον γιατρό τις απορίες του, θα πρέπει πάντα να υπάρχει και να ενθαρρύνεται από την πλευρά του γιατρού.
Οι απαντήσεις πάλι, θα πρέπει να δίνονται με τρόπο απλό και κατανοητό. Η λήψη αποφάσεων, μοιράζεται πάντα μεταξύ ασθενή και ιατρού.
Αυτή η αμφίδρομη δέσμευση, βοηθάει πολύ στη συμμόρφωση στη θεραπεία και αυτό θα έχει καλύτερο αποτέλεσμα τελικά για την έκβαση της ασθένειας.
Ως υποστηρικτής του ασθενούς του, ο γιατρός αναζητά πάντα την καλύτερη δυνατή περίθαλψη για τον ασθενή, είτε πρόκειται για τη δική του ειδικότητα, είτε για άλλους τομείς ειδικότητας.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, η σχέση γιατρού-ασθενή είναι μια σχέση που δημιουργείται με αμοιβαίο σεβασμό, συμπονετική φροντίδα και δέσμευση.
Αν αυτή η σχέση δημιουργηθεί σωστά, θα αντέξει «τα εύκολα και τα δύσκολα» στο ταξίδι της ζωής.
Ο κόσμος της ιατρικής έχει σίγουρα εξελιχθεί από όταν ο Sir William Osler εξασκούσε και δίδασκε τους μελλοντικούς γιατρούς.
Ολοένα και περισσότεροι γιατροί γίνονται υπάλληλοι εταιριών υγειονομικής περίθαλψης με επικεφαλής διαχειριστές που συνήθως δεν έχουν κανένα απολύτως υπόβαθρο στην ιατρική.
Οι διαχειριστές των εταιριών αυτών αντιμετωπίζουν τους καλά εκπαιδευμένους και εξειδικευμένους επαγγελματίες υγείας, ως μέσο για να αυξήσουν το κέρδος τους και να δημιουργήσουν ένα «καλό όνομα» στον χώρο.
Έτσι, σε αυτό που αναφέρεται σήμερα ως «ασθενοκεντρική ιατρική», εκείνοι που έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με τους ασθενείς κάθε ημέρα, έχουν μικρή συμβολή στον τρόπο διεξαγωγής της πρακτικής της ιατρικής.
Δηλαδή αν και κάθονται στο τραπέζι των αποφάσεων, εκείνος που τελικά έχει τον τελευταίο λόγο, δεν είναι ο «ειδικός», αλλά ο επιχειρηματίας.
Οι αυξήσεις των κυβερνητικών κανονισμών λειτουργίας, οι περιορισμοί που επιβάλλονται επιπρόσθετα από τις εταιρείες ασφάλισης υγείας και οι εντολές των συστημάτων υγειονομικής περίθαλψης, έχουν ωθήσει σε μεγάλη αύξηση των ποσοστών εξουθένωσης του ιατρικού κόσμου.
Το μεγαλύτερο βάρος ευθύνης πρέπει να βαρύνει τους «εταιρικούς ιατρικούς ώμους». Πολλοί γιατροί αισθάνονται ότι «αιμορραγούν».
Η αγάπη τους για την ιατρική, η οποία αρχικά τους να ώθησε να την ακολουθήσουν, εξατμίζεται.
Οι βασικές αιτίες αυτής της κρίσιμης κατάστασης είναι, ένας συνεχώς αυξανόμενος φόρτος εργασίας, ένα αναποτελεσματικό ηλεκτρονικό σύστημα αρχείων υγείας, τα επίπεδα υψηλού άγχους που συνυπάρχουν στην εργασία και η απώλεια αυτονομίας, στον τρόπο με τον οποίο οι ιατροί ασκούν την ιατρική.
Όλοι αυτά έχουν ένα επιβλαβές αποτέλεσμα, σχηματίζοντας την «τέλεια καταιγίδα».
«Το λειτούργημα της ιατρικής είναι τέχνη, όχι εμπόριο. Είναι κάλεσμα, όχι επιχείρηση: ένα κάλεσμα στο οποίο η καρδιά σας θα εξεταστεί εξίσου με το κεφάλι σας».
Η εισαγωγική αυτή δήλωση επαναλαμβάνεται. Ως ασθενείς, έχουμε δει την πρακτική της ιατρικής να μετατρέπεται περισσότερο σε επιχείρηση παρά σε «κάλεσμα» μερικών από τα πιο ταλαντούχα και αφοσιωμένα άτομα.
Μια περιοχή που χτυπήθηκε σκληρά είναι η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, οι γιατροί και οι νοσηλευτές υπηρέτησαν στην πρώτη γραμμή, συμβουλεύοντας τους ασθενείς και συμβάλλοντας στη σταθερότητα της υγειονομικής περίθαλψης. Η υπηρεσία τους αυτή δεν θα πρέπει να μένει απαρατήρητη.
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, οι ασθενείς και οι γιατροί δημιουργούν δεσμούς μεταξύ τους.
Όταν οι παράγοντες όμως, επιδρούν στη μία πλευρά της εξίσωσης, η άλλη πλευρά αναπόφευκτα θα επηρεαστεί.
Όλο και περισσότερο, οι έμπειροι γιατροί αντικαθίστανται από λιγότερο έμπειρους επαγγελματίες, μεσαίου επιπέδου που δεν έχουν τα χρόνια εκπαίδευσης και την πρακτική εμπειρία που διαθέτουν οι παλιοί γιατροί, οι γιατροί που ασκούσαν την ιατρική σαν λειτούργημα!
Οι ασθενείς το παρατηρούν. Οι ασθενείς νοιάζονται. Γιατροί, ήρθε η ώρα να μαζευτείτε συλλογικά και να επικοινωνήσετε ο ένας με τον άλλον, ώστε να ακούγονται οι φωνές σας.
{module title=”Adsence article”}
Οι ιατρικοί σας σύλλογοι, στο μεγαλύτερο ποσοστό, έχουν αποτύχει.
Όταν περάσει η πανδημία, θα έρθει ο καιρός για επανεκτίμηση.
Δημιουργήστε ένα ενιαίο μέτωπο που θα επιτύχει ευεργετική αλλαγή στο επάγγελμα που κάποτε αγαπούσατε.
Αυτό είναι ακόμα εκεί και σας περιμένει. Εμείς, ως ασθενείς, θα σταθούμε δίπλα σας.
{module title=”Υπογραφή”}
