H οργανωτική δομή του συγκεντρωτικού φαρμακείου θέλει το Φαρμακοποιό-επιχειρηματία – μεταξύ άλλων – ως αποκλειστικό υπεύθυνο της δημιουργίας συμφωνιών με τις εταιρίες, της κατάρτισης των στόχων και της παρακολούθησης της πορείας των πωλήσεων.
Αυτή η πρακτική η οποία εναποθέτει όλη σχεδόν την εξουσία και την ευθύνη στα χέρια ενός και μόνο ατόμου στην κορυφή της διοικητικής πυραμίδας, μεταβάλλεται πλέον σήμερα με ταχείς ρυθμούς.
Έτσι, το υπόδειγμα το οποίο συνιστούν οι σύμβουλοι επιχειρήσεων και οι καθηγητές των σχολών διοίκησης επιχειρήσεων, είναι αυτό που αποκαλούν «επιχείρηση με ιδιαίτερα αφοσιωμένο προσωπικό»!
Αυτό προϋποθέτει ότι η επιχείρηση αναθέτει ευθύνες στις κατώτερες βαθμίδες της ιεραρχικής κλίμακας και βασίζεται πολύ περισσότερο στην ενεργητικότητα και στις ικανότητες ολόκληρου του εργατικού της δυναμικού.
Επίσης θέλει τον Φαρμακοποιό-επιχειρηματία να μοιράζεται τις πληροφορίες, δίνοντας στους υπαλλήλους όλα τα δεδομένα που χρειάζονται για να επιτύχουν τους στόχους της επιχείρησης.
Το γεγονός ότι μερικές φορές το προσωπικό δεν επιδεικνύει ενεργητικότητα ή τις αναμενόμενες ικανότητες, μπορεί να οφείλεται στο ότι οι εργαζόμενοι μπορεί να πιστεύουν ότι η επιχείρηση δεν θα ανταμείψει τα προσόντα αυτά.
Αυτό, με τη σειρά του, μπορεί να συμβαίνει ακριβώς γιατί ο Φαρμακοποιός-επιχειρηματίας δεν εμπιστεύεται τους υπαλλήλους του και δεν πιστεύει ότι θα επιδείξουν τέτοιες ικανότητες.
Οι ειδικοί του μάνατζμεντ τονίζουν ότι το κλειδί για να καλλιεργηθεί υψηλός βαθμός αφοσίωσης του προσωπικού μέσα σε μια επιχείρηση είναι η αμοιβαία εμπιστοσύνη και διαφάνεια μεταξύ του Φαρμακοποιού-επιχειρηματία και των υπαλλήλων του.
Ένα σημαντικό πρώτο βήμα για να δοθεί περισσότερη διαφάνεια στους υπαλλήλους είναι να τους επιτραπεί να παίρνουν μέρος στη λήψη των αποφάσεων.
Βέβαια, το να δοθεί στους υπαλλήλους κάποια ελευθερία δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να επικρατήσει ασυδοσία στην επιχείρηση.
Αυτό μπορεί να γίνει κοινοποιώντας τα στατιστικά δεδομένα πωλήσεων ανά κατηγορία, τους στόχους που έχουν οριστεί με τις εταιρίες- προμηθευτές καθώς και τις αναμενόμενες αποδόσεις αυτών των στόχων και φυσικά την ανταμοιβή του κάθε υπαλλήλου σε περίπτωση πραγματοποίησής τους.
Αυτό που θα πρέπει ο κάθε Φαρμακοποιός να κάνει και είναι πολύ σημαντικό, είναι να αποδείξει με στοιχεία «εσόδων εξόδων» στους υπαλλήλους του, πως το τελικό ποσό που μπαίνει στο ταμείο κάθε βράδυ καθώς και τα έσοδα από τις στοχοποιήσεις των προμηθευτών, δεν αποτελούν καθαρά κέρδη της επιχείρησης.
Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις ο φαινομενικά μεγάλος τζίρος (τον οποίο οι υπάλληλοι θεωρούν λανθασμένα ως εισόδημα για τον φαρμακοποιό), μπορεί απλώς να καλύπτει τα βασικά έξοδα του Φαρμακείου.
Με αυτόν τον τρόπο οι υπάλληλοι αισθάνονται πιο ενεργά μέλη στην διαχείριση του Φαρμακείου, προσπαθούν περισσότερο και δεν βλέπουν τον Φαρμακοποιό ως επιχειρηματία που κρατάει τα κέρδη για τον εαυτό του, ενώ δίνει σε αυτούς ένα μεροκάματο.
