Καθώς όλο και περισσότερες ανθρώπινες ζωές καταστρέφονται καθημερινά από αυτόν τον πανίσχυρο ιό, σε έναν σωματικά και κοινωνικά απομακρυσμένο κόσμο, το Διαδίκτυο φαίνεται να λειτουργεί σαν ένα μέσο σύνδεσης μεταξύ των ψυχών.
Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει την ανθρώπινη κακεντρέχεια που υπάρχει τριγύρω.
Έχοντας δει τόσο θάνατο και καταστροφή από τον κορωνοϊό τους τελευταίους μήνες, όλα μεγεθύνονται όταν ακόμη και ισχυροί ηγέτες δεν φαίνονται απρόσβλητοι από αυτήν την πανδημία.
Σε μια τέτοια στιγμή, μόνο μία σκέψη μπορεί να αντηχεί στο μυαλό μας.
Πρόκειται για έναν ιό.
Δεν κάνει διακρίσεις.
Αγγίζει πλούσιους, φτωχούς, νέους, ηλικιωμένους, ανεξαρτήτως χρώματος ή θρησκείας.
Ο ιός δεν κάνει διακρίσεις!
Αν και ο κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει διαφορετικό επίπεδο ανοχής σε αυτόν ή στο πόσο μπορεί να επηρεαστεί βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα, κανένα είδος προνομίων δεν μπορεί να παράσχει σε κάποιον ανοσία, ούτε καν η εφαρμογή των ιατρικών γνώσεων.
Και όπως ο ιός δεν κάνει διακρίσεις, οι γιατροί πρέπει να υπενθυμίζουν καθημερινά ότι ούτε κι εκείνοι κάνουν.
Ακόμα και αν μπουν στον πειρασμό να συμμετάσχουν στην κακεντρέχεια που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους, η σχέση γιατρού – ασθενούς είναι πολύ βαθύτερη από αυτό.
Οι γιατροί δεν κάνουν ή δεν πρέπει να κάνουν διακρίσεις σε ασθενείς με βάση τα προνόμια ή βάσει χρήματος, πολιτικής και θρησκείας.
Από την αρχή της πανδημίας, οι γιατροί, ως επιστήμονες, είδαν την ασθένεια να απειλεί την επιστήμη, την πίστη και την πολιτική.
Είδαν τους στενότερους φίλους τους, την οικογένειά τους, τους συναδέλφους τους και τους εαυτούς τους να επηρεάζονται από αυτήν την πανδημία από την οποία όλοι πλήττονται.
Το μόνο που μπορούν να κάνουν, είναι να ξυπνούν κάθε πρωί ευγνώμονες για την ευλογία μιας νέας ημέρας και να ελπίζουν πως θα φανούν χρήσιμοι στην ανθρωπότητα, συνεχίζοντας να κάνουν το καλύτερο που μπορούν.
Καθώς οι γιατροί και οι εργαζόμενοι στον κλάδο της υγείας θέτουν καθημερινά τη ζωή τους σε κίνδυνο, η μόνη τους ελπίδα είναι ότι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να αναλάβει την ατομική του ευθύνη για τη διατήρηση της ασφάλειας και της προστασίας των ανθρώπων γύρω του.
Ωστόσο, οι άνθρωποι μπορούν να αποκτήσουν το αίσθημα της ευθύνης μόνο εάν οι γιατροί, ως επιστήμονες, αναλάβουν πρώτα την ευθύνη να εξηγήσουν ότι η ασφάλεια είναι αμφίδρομη.
Αυτό μπορεί να γίνει δείχνοντας πως δεν κάνουν διακρίσεις στους ανθρώπους που εξαρτώνται από αυτούς για την επιβίωσή τους.
Μόνο τότε ο κόσμος θα μπορέσει να δει μέσα από τα μάτια τους και να πιστέψει πως θα βγούμε από αυτήν την καταιγίδα, ισχυρότεροι και πιο συμπονετικοί από ό,τι ήμασταν πριν.
