Οι γιατροί είναι γνωστό πως δεν διαθέτουν ιδιαίτερη ευχέρεια όταν πρόκειται να μεταφέρουν ή να παρουσιάσουν δεδομένα που πρόκειται να αλλάξουν τη ζωή του ασθενούς. Έρευνες αποκαλύπτουν πως τα τρία τέταρτα των ασθενών, χαρακτηρίζουν τον τρόπο με τον οποίο έλαβαν τα νέα σχετικά με την υγεία τους «ανεπαρκή».
Ο όρος «ανεπαρκής» είναι ένας όρος όχι ιδιαίτερα τιμητικός για τους ιατρούς και τους επαγγελματίες υγείας.
Πολύ συχνά, οι γιατροί αποφεύγουν εντελώς τέτοιες συνομιλίες ή μιλούν σε ασθενείς χρησιμοποιώντας σύνθετη, ιατρική ορολογία. Συχνά δεν παρατηρούν ότι οι ασθενείς δεν παρακολουθούν τη συνομιλία ή ότι είναι κυριευμένοι από έντονα συναισθήματα και δεν είναι σε θέση να απορροφήσουν τις πληροφορίες που λαμβάνουν.
Μερικές φορές, πολλοί γιατροί μπαίνουν και λένε, «είναι καρκίνος», πολλοί φεύγουν αμέσως και δεν κάθονται, και άλλοι το ανακοινώνουν από την πόρτα, γυρίζουν και φεύγουν.
Αυτό ίσως συμβαίνει επειδή για πολλούς γιατρούς, ειδικά εκείνους που διαχειρίζονται ασθενείς με καρκίνο και άλλες δύσκολες ασθένειες, ο θάνατος θεωρείται αποτυχία. Δεν είναι σπάνιο να συνεχίζουν να προτείνουν μια θεραπεία, ακόμα κι αν είναι μάταιη. Αυτή είναι μια ενδεικτική διαφορά μεταξύ της θεραπείας μιας ασθένειας, και της θεραπείας ενός ατόμου σωματικά, συναισθηματικά και πνευματικά.
Η θεραπεία είναι ο στόχος όλων, ακόμη κι αν αυτή είναι μάταιη, αλλά η υποστήριξη και η ψυχική επούλωση, έχουν ξεχαστεί!
Αποτελέσματα μελετών δείχνουν πως οι περισσότεροι ετοιμοθάνατοι ασθενείς είναι συχνά ελλιπώς ενημερωμένοι. Συνήθως ένα πολύ μικρό ποσοστό των ασθενών με καρκίνο κατανοούν με ακρίβεια τις προγνώσεις τους αρκετά καλά, ώστε να λαμβάνουν τεκμηριωμένες αποφάσεις σχετικά με τη φροντίδα τους. Σε μία άλλη μελέτη διαπιστώθηκε ότι το 80% των ασθενών με μεταστατικό καρκίνο του παχέος εντέρου, πίστευαν ότι θα μπορούσαν να θεραπευτούν.
Χωρίς σαφή κατανόηση της ασθένειας, ένα άτομο δεν μπορεί να προετοιμαστεί για ό,τι επακολουθήσει.
Έρευνες δείχνουν πως οι περισσότεροι γιατροί θεωρούν την ανοιχτή επικοινωνία για τον θάνατο, ζωτικής σημασίας. Είναι δεδομένο ότι σχεδόν όλες οι συζητήσεις για το τέλος της ζωής είναι σημαντικές, αλλά πολλοί λίγοι γιατροί έχουν εκπαιδευτεί για να τις κάνουν.
Πολλοί ασθενείς ζητούν μια καλύτερη ιατρική επικοινωνία και υπάρχουν ενδείξεις ότι οι δεξιότητες για να επιτευχθεί αυτό μπορούν να διδαχθούν, με αποτέλεσμα οι γιατροί να βελτιωθούν στον τομέα αυτόν.
Πολλοί γιατροί χαλιναγωγούν κάθε κριτική που μπορεί να τους ασκηθεί σχετικά με τον τρόπο που εκφράζονται και επικοινωνούν τα δυσάρεστα νέα. Αλλά τις δεξιότητες, για μια ορθή και επαρκή επικοινωνία με τους ασθενείς τους, οι γιατροί μπορούν να τις αποκτήσουν.
Για παράδειγμα, οι γιατροί μπορούν να μάθουν και να εξασκήσουν ένα απλό μοντέλο επικοινωνίας που ονομάζεται “Ρώτησε-Απάντησε-Ρώτησε”. Ρωτήστε τον ασθενή για την κατανόηση της νόσου ή της κατάστασής του, μιλήστε του με απλό τρόπο και ορολογία για τη συνθήκη της υγείας του, ανακοινώστε και συζητήστε τα δυσάρεστα νέα ή τις διαθέσιμες επιλογές θεραπείας και τέλος, ρωτήστε εάν ο ασθενής κατάλαβε αυτό που μόλις ειπώθηκε. Σίγουρα είναι μια ιδιαίτερη συνθήκη το να καλείστε να ενημερώσετε κάποιον ασθενή για κάτι δυσάρεστο για την υγεία του. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, πρέπει να είστε σαφείς, κατανοητοί και να χαρακτηρίζεστε από επαγγελματισμό, ώστε να δώσετε το περιθώριο διαχείρισης της συγκριμένης κατάστασης στον ασθενή, για να έχει την ευκαιρία να πράξει όπως εκείνος νιώθει.
