Είμαστε όλοι ανήσυχοι, ευάλωτοι και θέλουμε απαντήσεις, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν απλές απαντήσεις.
Σήμερα, όλοι βιώνουμε τη θλίψη και όλα τα στάδια της:
Άρνηση, οργή, προετοιμασία για το χειρότερο, κατάθλιψη και αποδοχή.
Είναι προφανής, με ποικίλους βαθμούς δυσκολίας σε κάθε κοινότητα,η υιοθέτηση της κοινωνικής αποστασιοποίησης.
Είναι τρομακτικό να αφήσουμε ό, τι πάντα είχαμε και θεωρούσαμε ως δεδομένο:
Να χάσουμε τη ρουτίνα μας, τους παραδοσιακούς τρόπους της ζωήςμας στην εργασία ή στο σπίτι και να αντιμετωπίζουμε την απώλεια των κοινωνικών μας επαφών και δραστηριοτήτων.
Μερικοί δεν μπορούν να αποδεχθούν ότι η άνοιξη και η γιορτή του Πάσχα θα έρθει χωρίς τη συνήθη έκρηξη της ζωής, εορτασμών και εκδρομών.
Είμαστε θυμωμένοι και λυπημένοι που χάνουμε όλες αυτές τις απολαύσεις της ζωής μας και κυρίως ότι δεν υπάρχει ένας θετικός ορίζοντας για το πότε μπορούμε να τις έχουμε πάλι πίσω.
Αγωνιζόμαστε να ξεπεράσουμε τις απλές ευχάριστες στιγμές των συναθροίσεων, τις αγκαλιές και τα φιλιά, τις χειραψίες, αλλά και του να φάμε ή να διασκεδάσουμε με την παρέα μας.
Πολλοί από εμάς ήδη αρχίσαμε να αποδεχόμαστε αυτήν την πανδημία του κορωνοϊού, προσαρμόζοντας την καθημερινότητα μας σε επαφές και δραστηριότητες που μας προσφέρει η τεχνολογία και να περιμένουμε μέχρι να βγούμε από αυτή τη δύσκολη και πρωτοφανή κατάσταση που βιώνουμε.
Πολλοί ιατροί από σας που επικοινωνείτε με τους ασθενείς σας στα σπίτια τους, αν και υπάρχει η δυνατότητα της τηλεϊατρικής αλλά και της απλής επικοινωνίας με το τηλέφωνο, νοιώθετε βαθιά λυπημένοι που περιορίζεται η ιατρική πρακτική σας στο σπίτι.
Αλλά και εσείς που είσαστε στην 1η γραμμή της περίθαλψης, βλέπετε ανθρώπους με κυρίαρχο το άγχος και τον φόβο για τη ζωή τους.
Σήμερα ασχολείστε όλοι εκτός από την πανδημία του κορωνοιού και με μια πανδημία θλίψης!
Αισθανόμαστε όλοι ότι ένα μικρό κομμάτι μας πεθαίνει κάθε φορά που βλέπουμε τον αναρριχητικό αριθμό περιπτώσεων θανάτων και αναμένοντας τον ακόμα μεγαλύτερο.
Ο πόνος εκατομμυρίων ανθρώπων που φοβούνται και είναι αβέβαιοι για τη δουλειά τους,ο φόβος των επαγγελματιών υγείας της 1ης γραμμής που εκτίθενται και διατρέχουν όλο και μεγαλύτερο κίνδυνο καθημερινά, είναι μια σκέψη που μας γεμίζει συνεχώς θλίψη.
Είμαστε όλοι λυπημένοι και αγχωμένοι αλλά δεν πρέπει να αφήσουμε τους εαυτούς μας να βυθιστεί σε αυτήν τη θλίψη.
Πρέπει να υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλον, να αφήνουμε τον εαυτό μας να στηρίζεται συναισθηματικά ο ένας στον άλλον… Ακόμη και να κλαίει.
Η μόνη διέξοδος να βγούμε από αυτό τον λαβύρινθο της θλίψης και της απώλειας, είναι να είμαστε πρόθυμοι να βγούμε μαζί με τους δικούς μας, τους κοντινούς μας και όχι μόνοι μας!
Ενώ βρισκόμαστε στη μέση αυτής της φυσικής πανδημίας του νέου κορωνοϊού, έχουμε μια τεράστια πανδημία ψυχικής υγείας που ελλοχεύει και κανείς από εμάς δεν έχει ανοσία σε αυτό.
Οι ιατροί μας, οι νοσηλευτές, οι φαρμακοποιοί και όλοι οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης είναι συγκλονισμένοι!
Η χώρα μας, ο κόσμος μας, η ανθρώπινη φυλή παρακολουθεί την αργή, ασταμάτητη καταστροφή όσων έχουμε δημιουργήσει και δεν υπάρχει μεγαλύτερη υπαρκτή απειλή αυτήν τη στιγμή.
Αυτή η απειλή είναι απτή, αν και μικροσκοπική…
Σε αυτόν τον πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό, δεν έχουμε την πολυτέλεια να αμφιβάλουμε για τις τραυματικές επιπτώσεις που θα επιφέρει στην παγκόσμια κοινότητα γενικότερα.
Η καταστροφή είναι τόσο οδυνηρά ορατή στην απώλεια της ανθρώπινης ζωής και του ανθρώπινου τρόπου ζωής και είναι δύσκολο να αγνοηθεί.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια συντριπτική κρίση ψυχικής υγείας που βράζει και θα εκραγεί.
Η πρόσβαση στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας για όλους μας, αλλά κυρίως για τους μαχητές της πρώτης γραμμής, είναι αναμφισβήτητα πρωταρχικής σημασίας.
Σε καμία άλλη στιγμή στην ιστορία μας, οι επιπτώσεις στην ψυχική υγεία δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία για τη μακροπρόθεσμη ευημερία μας ως κοινωνία.
Το στίγμα της ψυχικής υγείας, ιδιαίτερα στην υγειονομική περίθαλψη, πρέπει να αντιμετωπιστεί και να εξαλειφθεί.
Μπορεί για λίγο να καταρρεύσουμε, αλλά πρέπει να είμαστε έτοιμοι και οπλισμένοι να βγάλουμε τα κομμάτια και να τα βάλουμε πάλι πίσω.
Πρέπει να αντιμετωπίσουμε την ψυχική υγεία των συναδέλφων και των γύρω μας γενικότερα και να αρχίσουμε να μιλάμε μεταξύ μας τώρα, να εξωτερικεύουμε τα άγχη και τους φόβους μας.
Επειδή μέσα από τη συλλογική μας θλίψη και την ενσυναίσθηση, θα βγούμε πιο ευγνώμονες για απλά πράγματα στη ζωή μας και πιο ευαίσθητοι συναισθηματικά προς τους συνανθρώπους μας!
