Ο ΠΟΥ εξέδωσε την πρώτη παγκόσμια κατευθυντήρια γραμμή για την υπογονιμότητα, με στόχο την ασφαλή, δίκαιη και οικονομικά προσιτή φροντίδα.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) καλεί τα κράτη να καταστήσουν την ιατρική φροντίδα για την υπογονιμότητα πιο ασφαλή, δίκαιη και οικονομικά προσιτή για όλους, παρουσιάζοντας την πρώτη παγκόσμια κατευθυντήρια γραμμή για την πρόληψη, διάγνωση και θεραπεία της υπογονιμότητας.
Η υπογονιμότητα εκτιμάται ότι επηρεάζει 1 στους 6 ανθρώπους αναπαραγωγικής ηλικίας κάποια στιγμή στη ζωή τους. Παρά την αυξανόμενη ζήτηση για υπηρεσίες, η πρόσβαση στη φροντίδα παραμένει εξαιρετική περιορισμένη.
Σε πολλές χώρες, οι εξετάσεις και οι θεραπείες καλύπτονται κυρίως από ιδιωτικές δαπάνες, οδηγώντας συχνά σε υπερμεγέθη οικονομικά βάρη. Σε ορισμένα περιβάλλοντα, ακόμη και ένας μόνος κύκλος εξωσωματικής γονιμοποίησης (IVF) μπορεί να κοστίζει διπλάσιο από το μέσο ετήσιο εισόδημα ενός νοικοκυριού.
«Η υπογονιμότητα είναι μία από τις πιο υποτιμημένες προκλήσεις δημόσιας υγείας της εποχής μας και ένα μείζον ζήτημα ισότητας σε παγκόσμιο επίπεδο. Εκατομμύρια άνθρωποι βιώνουν αυτή τη δυσκολία μόνοι τους – αποκλεισμένοι από την φροντίδα λόγω του κόστους, αναγκάζονται να καταφύγουν σε φθηνότερες αλλά μη αξιόπιστες θεραπείες ή έρχονται αντιμέτωποι με το δίλημμα ανάμεσα στην ελπίδα να αποκτήσουν παιδιά και στη διασφάλιση της οικονομικής τους ασφάλειας. Ενθαρρύνουμε περισσότερες χώρες να υιοθετήσουν αυτές τις κατευθυντήριες γραμμές, δίνοντας σε περισσότερους ανθρώπους τη δυνατότητα πρόσβασης σε προσιτή, δίκαιη και επιστημονικά τεκμηριωμένη φροντίδα» δήλωσε χαρακτηριστικά ο Γενικός Διευθυντής του ΠΟΥ, Dr. Tedros Adhanom Ghebreyesus.
Ο οδηγός περιλαμβάνει 40 συστάσεις που αποσκοπούν στην ενίσχυση της πρόληψης, της διάγνωσης και της θεραπείας της υπογονιμότητας. Προωθεί οικονομικά αποδοτικές επιλογές σε κάθε στάδιο, ενώ υποστηρίζει την ενσωμάτωση της φροντίδας της γονιμότητας στις εθνικές στρατηγικές και υπηρεσίες, αλλά και χρηματοδότηση στον τομέα της υγείας.
Η υπογονιμότητα, που ορίζεται ως η αδυναμία επίτευξης εγκυμοσύνης μετά από 12 μήνες ή περισσότερο τακτικής σεξουαλικής επαφής χωρίς αντισύλληψη, συνοδεύεται συχνά από σημαντική ψυχολογική επιβάρυνση, κοινωνικό στίγμα και οικονομικές δυσκολίες, επηρεάζοντας την ψυχική και ψυχοκοινωνική ευεξία των ατόμων.
Η κατευθυντήρια γραμμή παρέχει οδηγίες για την αποτελεσματική κλινική διαχείριση της υπογονιμότητας. Παράλληλα καλεί σε αυξημένες επενδύσεις στην πρόληψη, με έμφαση στην ενημέρωση για την γονιμότητα και την υπογονιμότητα, καθώς και σε παράγοντας όπως η ηλικία, μέσα από τα σχολεία, την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας και τις μονάδες αναπαραγωγικής υγείας.
Ο οδηγός υπογραμμίζει την ανάγκη αντιμετώπισης βασικών παραγόντων κινδύνου για την υπογονιμότητα, συμπεριλαμβανομένων των μη θεραπευμένων σεξουαλικώς μεταδιδόμενων λοιμώξεων και της χρήσης καπνού. Παρεμβάσεις στον τρόπο ζωής, όπως ισορροπημένη διατροφή, σωματική δραστηριότητα και διακοπή του καπνίσματος, συνιστώνται σε άτομα και ζευγάρια που σχεδιάζουν ή προσπαθούν να συλλάβουν.
Η έγκαιρη ενημέρωση σχετικά με τη γονιμότητα και την υπογονιμότητα μπορεί επίσης, να βοηθήσει τους ανθρώπους να σχεδιάσουν υπεύθυνα την αναπαραγωγική τους πορεία.
Οι κατευθυντήριες οδηγίες περιγράφουν κλινικές διαδρομές για τη διάγνωση κοινών βιολογικών αιτιών υπογονιμότητας σε άνδρες και γυναίκες. Λαμβάνοντας υπόψη τα ευρήματα των κλινικών εξετάσεων καθώς και τις προτιμήσεις των ασθενών, παρέχουν καθοδήγηση για την προοδευτική εξέλιξη των θεραπευτικών επιλογών: από απλές στρατηγικές διαχείρισης – όπου οι γιατροί προσφέρουν αρχικά συμβουλές για τις γόνιμες περιόδους και την ενίσχυση της γονιμότητας χωρίς ενεργή θεραπεία – έως τις πιο σύνθετες θεραπευτικές παρεμβάσεις, όπως η ενδομητρική σπερματέγχυση ή η εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF).
Αναγνωρίζοντας το συναισθηματικό κόστος της υπογονιμότητας, που μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη, άγχος και αίσθημα κοινωνικής απομόνωσης, οι συστάσεις υπογραμμίζουν την ανάγκη της εξασφάλισης συνεχούς πρόσβασης σε ψυχοκοινωνική υποστήριξη για όλους όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα υπογονιμότητας.
Ο ΠΟΥ καλεί τις χώρες να προσαρμόσουν τις συστάσεις στις τοπικές περιστάσεις και να παρακολουθούν την πρόοδο. Η επιτυχής εφαρμογή απαιτεί συνεργασία μεταξύ των υπουργείων υγείας, των επαγγελματικών ενώσεων υγείας, της κοινωνίας των πολιτών και των ομάδων ασθενών.
