Πριν από την COVID-19, ως γιατρός, θα μπορούσατε να σκεφτείτε μόνο τη σημασία της ανθρώπινης σύνδεσης ανάμεσα σε εσάς και τον ασθενή, για την εξάσκηση της πρακτικής σας.
Αν και η απίστευτη αξία της σύγχρονης ιατρικής προόδου είναι αναμφισβήτητη, η πρόοδος στον τομέα της ανθρώπινης σχέσης με τους ασθενείς, σηματοδοτείται από μια οπισθοδρόμηση ως προς την αφοσιωμένη φροντίδα προς τον άνθρωπο ασθενή.
Το διαπροσωπικό και ανθρώπινο στοιχείο της ιατρικής φροντίδας συχνά θάβεται κάτω από το βάρος των αυξανόμενων οικονομικών πιέσεων και των περιορισμών χρόνου των γιατρών, με έμφαση στα ηλεκτρονικά ιατρικά αρχεία και εστίαση στη βελτιστοποίηση αριθμών και στατιστικών.
Πριν από την πανδημία, αναρωτηθήκατε πώς όλοι αυτοί οι παράγοντες που μειώνουν την ανθρώπινη σύνδεση με τους ασθενείς σας, αλλοιώνουν την ποιότητα της φροντίδας σας και την ικανότητά σας να ασκήσετε μιά ιατρική βασισμένη στον άνθρωπο ασθενή, αρχές που επαναλαμβάνονται σε κάθε αιτιολογική σκέψη του Ιπποκράτειου Όρκου;
Όταν έφτασε η COVID-19, δεν χρειάζεται πλέον να αναρωτιέστε.
Η πανδημία αποκαλύπτει πλέον για το τι συμβαίνει στην ιατρική με την απώλεια της ανθρώπινης σύνδεσης.
Ξαφνικά οι γιατροί βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια μορφής ιατρικής φροντίδας που καθορίζεται από περιορισμένη σωματική επαφή με τον ασθενή στο κρεβάτι και περιορισμένη συμμετοχή της οικογένειας.
Ήταν οδυνηρό να βλέπουν τους ασθενείς μέσα στο δωμάτιο απομόνωσης και συνειδητοποίησαν την αδυναμία να αντιμετωπίζουν πραγματικά τους ασθενείς ως ανθρώπους με τον τρόπο που τους αξίζουν.
Η στέρηση της ανθρώπινης επαφής στην ιατρική φροντίδα δημιουργεί ένα κενό που δεν μπορεί να θεραπευτεί με φάρμακα.
Οι ασθενείς υποφέρουν, οι οικογένειες υποφέρουν και οι εργαζόμενοι στην υγειονομική περίθαλψη υποφέρουν. Το διαπιστώσαμε από τις μαρτυρίες τους στα κανάλια.
Χιλιάδες ασθενείς πεθαίνουν στον κόσμο από την COVID-19. Είναι παγιδευμένοι σε απομονωμένα δωμάτια, χωρίς τα αγαπημένα τους πρόσωπα παρόλο που τους φροντίζουν με μηχανήματα και φάρμακα.
Τι λείπει όμως από τη φροντίδα τους; Η ανθρώπινη παρουσία, η επικοινωνία, το άγγιγμα… Φυσικά αυτά αποφεύγονται πλέον από αναγκαιότητα.
Όταν η πανδημία τελικά ξεθωριάσει στο παρελθόν, η ανάμνησή της θα συνεχίσει να οδηγεί στον φυσικό χωρισμό και απόσταση μεταξύ των γιατρών και των ασθενών τους;
Πολλοί ελπίζουν ότι θα πυροδοτήσει ακόμη πιο έντονα την προσωπικής επαφή από ό,τι πριν.
Ίσως να προβληματιστούν σχετικά με την εμπειρία τους σε αυτές τις δύσκολες στιγμές για να αποκαλύψουν αυτό που ήταν αληθινό, αλλά πλέον είναι και εμφανές περισσότερο από ποτέ: υπάρχει ανάγκη ανθρωπισμού στην ιατρική!
Οι κρίσεις ξεριζώνουν τα πράγματα που έχουμε θάψει και ανατρέπουν αυτά που έχουμε αποδεχτεί τυφλά, φωτίζοντας αυτά που είναι ξεχασμένα και αποκαλύπτοντας αυτά που λείπουν.
Τεντώνουν τα νήματα των κοινωνικών δεσμών αποκαλύπτοντας αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους.
Αλλά μετά την καταστροφή έρχεται και η ευκαιρία, μια ευκαιρία για ανοικοδόμηση και βελτίωση.
Η ανθρώπινη απόσταση που επιβάλλεται από την COVID-19, σας επιτρέπει να εξετάσετε με σαφήνεια τη δύναμη της σωματικής και συναισθηματικής σύνδεσης με τους ασθενείς σας, λόγω της απουσίας της.
Θυμάστε τις στιγμές άνεσης, εμπιστοσύνης και ικανοποίησης στις σχέσεις με τους ασθενείς σας, όταν αναπολείτε το παρελθόν πριν την πανδημία.
Χωρίς αυτά, αισθάνεστε ένα κενό και διαισθάνεστε τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουν και οι ασθενείς σας.
Η πανδημία δεν σηματοδοτεί μόνο την ανάγκη για ανθρωπισμό, αλλά την αναδεικνύει.
Κατά κάποιο τρόπο, η πανδημία έχει προωθήσει την απομόνωση και τη μοναξιά.
Αλλά με μια άλλη έννοια, η καταστροφή έφερε τον κόσμο κοντά, δείχνοντας το θάρρος και την ανθεκτικότητα που μπορεί να επιτευχθεί όταν ενωθούμε σαν ένας.
Έχει εμπνεύσει μια αίσθηση αλληλεγγύης και σύνδεσης με τους ανθρώπους, γόνιμο έδαφος για την αναφύτευση των σπόρων της ανθρωπιστικής φροντίδας στην ιατρική.
Οι επιπτώσεις της COVID-19 θα είναι υπαρκτές στο μέλλον – άλλες που θέλουμε να ξεχάσουμε, αλλά και άλλες που ελπίζουμε ότι θα παραμείνουν για να πυροδοτήσουν την αλλαγή για τα επόμενα χρόνια.
Ας τις αφήσουμε να αναζωπυρώσουν το πάθος σας για ανθρώπινη σύνδεση και φροντίδα, όταν ο φόβος της COVID-19 χαλαρώσει και γκρεμιστεί ο τοίχος μεταξύ ασθενούς και ιατρού.
Θυμηθείτε πώς είναι να δώσετε προτεραιότητα στο να κτίσετε τη θετική εμπειρία του ασθενούς και να προσπαθήσετε να περιορίσετε την απόσταση μεταξύ σας.
